قرنِ آخر

باز هم قطره اشکِ بی سرانجامی

عابر از کوچه های سردِ گونه و لب

باز هم در غمی تلخ و سخت و پنهانی

داغِ دل تُرد و تازه می شود هر شب

اشتباهی نکرده بودم هم اما

من همان نفْسِ اشتباه بودم

از تو و عشقِ تو عبور لازم بود

غافل از عقل و در خطا بودم

غافل از خویش و در خطا هستم!

من که هربار شکستم از اغیار

چشم بستی به من تو هم اما

لااقل حرمتی نگه می دار

آدمی بی طرف بودم و خیالِ تو

مستقر در جناحِ رشکم کرد

روزها فکر دائم اینکه " گریه نکن!"

خوابهام همدمِ سرشکم کرد

قلبِ من بچه است و بی طاقت

کاش نمیزدی به کسی لبخند

نشد هرگز که منحصر -فقط- به من باشی

دیگران هم ز بهشت صاحب سهم اند!

نامه ای بی جهت مفصل شد

حرفهایم به جز یکی دو جمله نبود

این پُل ِ ارتباط، یک طرفه ست

از من آماج مهر و از تو چه سود؟!